שיא מיוזיק

מילות השיר:
אינגאנצן צובראכן, פארביטערט און פארקלעמט,
ער קען זיך נישט בארואיגן, קיין נחמה פון קיינעם נעמט.
אוועק פון די וועלט איז די שרייבער זיין פערזענליכע,
דער מלך בענקט נאך אים אויף זיין
טאלאנט די אויסערגעווענליכע.

אוי ווי שיין זענען געווען זיינע בריוו,
יעדע נאכט פאר מיר געשריבן, ארויס פון הארצן טיף.
די בריוון אין זכרון וועלן מיר אייביג פארבלייבן,
אוי די וועג וויאזוי ער האט עס געשריבן וועט
שוין קיינער נישט קענען שרייבן.

א באדינער און פאלאץ איין איינפאל עס פאלט אים,
ער ווייסט די אלע בריוון ווי זיי זענען באהאלטן.
ער נעמט פון די ארכיוון־ די אלע אלטע בריוון.
און לויפט צום מלך צו,
קוק וואס כ׳האב געפונען, הט- אזנך לי.

ער שטעלט זיך אראפ און נעמט זיך די בריוועלעך אויפליינען,
דער מלך דערמאנט זיך צוריק און ער נעמט זיך וויינען.
די בריוון און זכרונות ־ שפע און נסיונות.
וואס ער איז פארביי,
די הארץ די נשמה אין דעם וואס נאר איך פארשטיי.

”ליין מיך די הארציגע בריוועלעך, ליין,
עס דערמאנט מיך צוריק די שטימע פונעם שרייבערל אליין.
די שורה׳לעך, די זמירו׳לעך,
עס נעמט מיך ארום,
און יעדעס מאל די ליינסט די בריוועלעך,
ווער איך מלא רחמים.

ליין מיך די הארציגע בריוועלעך, ליין,
דיין הארץ דיין געבעהט דורך דעם וועל איך פארשטיין.
די צעטעלעך, נאסע בלעטעלעך.
עס עפענט יעדן טיר,
ווייל יעדעס מאל די ליינסט די
בריוועלעך וויין איך מיט מיט דיר.

אוי אוי בריוועלע, אוי אוי בריוועלע,
כאילו אמרם הוא בעצמו,
(בריוועלע) ־ אוי אוי אוי בריוועלע אין יעדן מצב און סביבה׳לע,
אנקומען ביז צום מלך קען מען נאר אזוי.“

א שרייבער האט דער מלך גהאט אמאל,
דוד בן ישי, דער נעים זמירות ישראל,
ווי ער האט געשריבן האט קיינער נישט געקענט,
מיט געגועים און אהבה, מיטן (כינור) די פידעלע אין די הענט.

אין די שווערסטע מצבים געשריבן צום קל חי,
ה׳ מה רבו צרי, רבים קמו עלי.
איך לויב און דאנק פאר ה׳ אלקי,
מה אשיב לה׳ כל תגמולוהי עלי.

דוד איז מער נישטא אבער (דאך) כאטש איז אונז פארבליבן,
די הארציגע בריוון וואס ער האט צום מלך געשריבן.
אונז נעמיר די כתבים ־ און אונזערע מצבים.
און מיר ליינען דאס איבער,
די אלע צרות וואס דוד איז אריבער.

כאטש ס׳איז פריוואטע ענינים וואס דוד איז משורר,
די בריוועלעך זענען אבער דעם (אויבערשטן) אייבישטער מעורר,
דער בורא טוט לעכצן ־ הערן ווי מיר קרעכצן.
תפילה לדוד,
דאס איז זיין גרעסטע תשיקה, זיין גרעסטע כבוד.

”ליין מיך די הארציגע בריוועלעך, ליין,
עס דערמאנט מיך צוריק די שטימע פונעם דוד׳ל אליין.
די שורה׳לעך, די זמירו׳לעך,
עס נעמט מיך ארום און ארום.
(און) ווייל יעדעס מאל דו ליינסט די בריוועלעך
ווער איך מלא רחמים.

ליין מיך די (הייליגע) הארציגע בריוועלעך, ליין,
דיין הארץ דיין געבעט דורך דעם וועל איך פארשטיין.
די צעטעלעך, נאסע בלעטעלעך,
עס עפענט יעדן טיר,
ווייל יעדעס מאל דו ליינסט די
בריוועלעך וויין איך מיט מיט דיר.

תהלים׳ל תהלים׳ל
כאילו אמרם דוד בעצמו.
תהלים׳ל ־ ווען א איד פועלן' וויל אמאל,
אנקומען ביז צום מלך קען מען נאר אזוי."

_____________

תרגום מושקע וברור לשיר | קרדיט: נחמן דוידוביץ.

הוא שבור לגמרי, ממורמר ומשותק.
הוא לא יכול להירגע, לא מתנחם מאף אחד.
הרחק מן העולם הוא חווה את מעבריו הפרטיים.
אוי... המלך כוסף ומשתוקק אחריו,
על יכולותיו היוצאות מן הכלל.

(ה' אומר(: אוי - - - כמה יפים היו המכתבים שלו.
כל לילה הוא כתב אותם בשבילי, מילים שיצאו מעומק הלב.
המכתבים הללו יישארו אצלי תמיד בזיכרון,
הדרך שבה הוא כתב אותם,
כמוה אף אחד כבר לא יוכל לכתוב.

לפתע 'נפל' רעיון למשרת בארמון:

הוא יודע איפה שמורים כל המכתבים!
הוא היה לוקח מהארכיון את כל המכתבים הישנים,
ורץ אל המלך (ה') לומר לו:

תראה מה מצאתי, אנא ממך – הט אזנך לי.

המלך יורד ולוקח את המכתבים לקרוא אותם.
המלך נזכר במה שעבר עליו (על הכותב) ומתחיל לבכות...
אוי, המכתבים, אלו שמזכירים את הנסיונות המרובים
ואת כל מה שהוא עבר.

את הלב והנשמה שטמונים בהם – רק אני מבין.

(ה' אומר לנו:) תקריא את המכתבים הנרגשים הללו. תקריא!
זה מזכיר לי את קולו של הסופר עצמו.
השירות הללו, הזמירות הללו,
הם אלו ש'תופסים' אותי.
ובכל פעם שאתה קורא את המכתבים הללו,
אני מתמלא ברחמים.

תקריא את המכתבים הנרגשים הללו. תקריא!

דרך ליבך ושפתיך – אוכל להבין אותך.
דרך ה'פתקים' הללו (פרקי התהילים) אותם דפים הרטובים מדמעות,
יפתחו לך את כל הדלתות.
כי בכל פעם שאתה קורא את המכתבים הללו,
אני בוכה יחד איתך.

אוי אוי אוי - - - המכתב – המכתב - - -

זה נחשב כאילו אמרם הוא (דוד) בעצמו,
ה'מכתב' הזה שנאמר בכל מצב ובכל סביבה,

רק איתו אפשר להגיע אל המלך.

סופר נפלא היה פעם למלך.
קראו לו דוד בן ישי, 'נעים זמירות ישראל'.

כפי שהוא כתב – אף אחד זה יכול היה לכתוב.

עם געגועים ועם אהבה, ועם כינור בידו.

במצבים הקשים ביותר הוא כתב לקל חי:
"ה' מה רבו צרי, רבים קמים עלי" - - -
אני מודה ומהלל לה' אלוקי:
"מה אשיב לה׳ כל תגמולוהי עלי".

דוד אמנם כבר איננו בגשמיות, אך בכל זאת הוא נשאר אתנו.
הוא השאיר לנו את המכתבים הנרגשים שהוא כתב למלך.
אנחנו לוקחים את כתביו - אל המצבים שלנו.
אנו קוראים אותם שוב,

חוזרים אל העבר, אל כל הצרות שדוד המלך עבר.

אמנם דוד שורר על ענייניו הפרטיים,
אך המכתבים הללו, הם אלו שמעוררים את ה'.
גם כשה' לוחץ אותנו – הוא רוצה לשמוע איך אנחנו בעצמנו נאנחים.
"תפילה לדוד".
זה התשוקה הגדולה ביותר שלו, והכבוד הגדול ביותר שאנחנו יכולים לעשות לו.

(ה' אומר לנו:) תקריא את המכתבים הנרגשים הללו. תקריא!
זה מזכיר לי את קולו של הסופר עצמו.
השירות הללו, הזמירות הללו,
הם אלו ש'תופסים' אותי.

ובכל פעם שאתה קורא את המכתבים הללו,
אני מתמלא ברחמים.

תקריא את המכתבים הנרגשים הללו. תקריא!
דרך ליבך ושפתיך – אוכל להבין אותך.
דרך ה'פתקים' הללו (פרקי התהילים) עם הדפים הרטובים מדמעות,
יפתחו לך את כל הדלתות.
כי בכל פעם שאתה קורא את המכתבים הללו,
אני בוכה יחד איתך.

אוי אוי אוי - - - התהילים - - - התהילים - - -
כשאתה אומר אותם זה נחשב כאילו אמרם דוד בעצמו.
התהילים – כיהודי רוצה לפעול מתישהו...
ואכן – רק כך אפשר להגיע אל המלך.

הערות על השיר:
מילים ולחן: מוטי אילאוויטש.
עיבוד: הערשי גונסבערג.
עיבוד קולי: דייויד טויב.
מיקס: נפתלי שניצלער.
סולן אורח: מוטי אילאוויטש..